Takie rozwiązanie dało możliwość poszczególnym krajom do ubiegania się o zarejestrowanie ich narodowych odmian, dzięki umieszczeniu odpowiedniego przymiotnika przed nazwą ogólną. W Polsce jednak kwitnie niezalegalizowana produkcja tego trunku, dzięki akceptowanej w przez rząd umowie społecznej. Umowa na zasadzie „przymrożenia oka”, ściga nieudolnie nielegalnych producentów Śliwowicy.

Produkcja

Produkcja śliwowicy składa się z trzech etapów: fermentacji, destylacji oraz leżakowania.

• Fermentacja – Gdy owoce zostaną uprzednio dobrane i wydrylowane są następnie gniecione na miazgę. Fakt, czy śliwki były wcześniej miażdżone razem z pestkami, ma wpływ na późniejszy smak trunku, ponieważ ziarna śliwek posiadają charakterystyczny posmak migdałów. Najczęściej określona część zacieru zawiera śliwki z pestkami. Fermentacja może przebiegać w sposób naturalny jednak, jest ona wtedy bardzo wolna i może trwać nawet 3 miesiące.
• Destylacja – Sfermentowany zacier destylowany jest w miedzianych alembikach lub kolumnowo. Standardowy proces destylacji przebiega dwukrotnie, ale niektóre odmiany śliwowicy są poddawane trzykrotnej destylacji.
• Leżakowanie – Po procesie destylacji, niektórzy producenci decydują się na leżakowanie śliwowicy w dębowych beczkach lub szklanych naczyniach. Po produkcji trunek rozcieńczenia się wodą w celu uzyskania odpowiedniej zawartości alkoholu. Czas dojrzewania śliwowicy wynosi od 2 – 5 lat.

Rodzaje

Brak oznaczenia etykiet. Najbardziej znane marki śliwowicy dostępne w Polsce to: Passover, Jelinek, Podbeskidzka, Parzenica. Śliwowica zawiera od 37,5-70% alkoholu.

Drinki

Śliwowica najlepiej smakuje nie schłodzona. Podaje się ją jako digestif, po posiłku. Kieliszek dodany do ciasta ze śliwkami lub do wigilijnego puddingu doda mu niepowtarzalnego aromatu i smaku.

Do najbardziej znanych drinków można zaliczyć: